Η Ευρώπη είναι φανερό ότι έχει χάσει την υπομονή της με την Ελλάδα. Τη ζοφερή κατάσταση της χώρας δεν τη βλέπουμε μόνο εμείς. Δυστυχώς τη βλέπουν και στο εξωτερικό.Βλέπουν δηλαδή μιά χώρα που μετά από 2 χρόνια εξαντλητικής λιτότητας, εξακολουθεί να έχει ένα θηριώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ένα τεράστιο κομμάτι του ΑΕΠ συνεχίζει να κινείται στην παραοικονομία, η Δημόσια Διοίκηση βιώνει μιά απαρασάλευτη μακαριότητα, οι φοροεισπρακτικοί και φοροελεγκτικοί μηχανισμοί εξακολουθούν να λειτουργούν με τις ίδιες δομές...και τα ίδια πρόσωπα, κανείς δεν πληρώνει φόρους (τα έσοδα το τελευταίο δίμηνο πάνε κατά διαόλου), οι περιορισμοί για την απελευθέρωση των αγορών και των επαγγελμάτων αίρονται με τον έναν νόμο και επανέρχονται ως διά μαγείας από την πίσω πόρτα με τροπολογίες, υπουργικές απόφασεις, εγκυκλίους ή λόγω άρνησης της Διοίκησης να τους εφαρμόσει, έναν λαό που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται και ένα πολιτικό και μιντιακό σύστημα να λαϊκίζει ασύστολά και να μην μπορεί να συνεννοηθεί με τίποτα και για τίποτα..
Βλέπει, εν ολίγοις, μιά χώρα σε πλήρη παράλυση, με χαμηλή εως ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση, να έχει παρατήσει τον – όποιον – αγώνα έκανε εως τώρα και να τσιμπιέται μονάχη της στη γωνιά του δρόμου, ελπίζοντας πως θα ξυπνήσει κάθιδρη απ’ αυτόν τον εφιάλτη, για επιστρέψει στην ανεμελιά της περασμένης δεκαετίας. Στη διαπίστωση των προβλημάτων, λοιπόν, συμφωνούμε λίγο-πολύ οι μέσα με τους έξω. Εκεί που διαφωνούμε είναι στον εντοπισμό των αιτίων που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Στο εσωτερικό είναι διάχυτη η εντύπωση πως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το φέρει η Ευρώπη γιατί δε μας δίνει ένα καλύτερο πρόγραμμα διάσωσης. Στο εξωτερικό, αντιθέτως, θεωρούν ότι τη βασική ευθύνη την έχουμε εμείς, καθώς εξακολουθούμε να βουλιάζουμε αλλά δεν αλλάζουμε.
Η Μέρκελ είναι φανερό πλέον πως έχει αρχίσει να πείθεται ότι η Ελλάδα είναι μιά χαμένη υπόθεση. Αντιλαμβάνεται ότι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα δεν πρόκειται να ξεμπλέξει με εμάς, παρά μόνο αν αποφασίσει να κόβει μία επιταγή του ενός δισ. κάθε μήνα, προκειμένου, εμείς να κάνουμε την πατροπαράδοτη ανάπτυξη που γνωρίζουμε καλύτερα απ’ τον καθένα (πλιάτσικο στα λεφτά του κράτους => κατανάλωση => αυξημένο ΑΕΠ) και να’ χει κι αυτή το κεφάλι της ήσυχο.
Δεν είμαι σίγουρος πως θα προκρίνει αυτή τη λύση. Στο δίλημμα που μας έθεσε πριν από 2 χρόνια: γαμπρός ή μακαρίτης, απαντήσαμε με το γνωστό ελληνικό τρόπο: στρίβειν δια του αρραβώνος. Μακαρίτες βέβαια δε θέλαμε να γίνουμε (πτώχευση). Αλλά ούτε και γαμπροί (κράτος) θέλαμε να γίνουμε, καθώς, η νύφη (Ευρώπη) έχει μεν πλούσιους γονείς, αλλά είναι κρυόκωλη η ρουφιάνα και δεν ταιριάζουν και τα χνώτα μας. Εμείς είμαστε large τύποι. Τι σχέση έχουμε τώρα εμείς με τους ευρωπαίους σπάγγους που αγοράζουν το καρπούζι φέτα-φέτα; Εμείς το χρήμα το έχουμε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι (που λέει κι ο Γλέζος). Δεν ξέρουμε βέβαια πως να το παράγουμε, αλλά ξέρουμε πως να το σκορπάμε. Πως θα ζήσουμε μιά ζωή με δαύτους; Πήραμε λοιπόν το Μνημόνιο και από τότε προσπαθούμε να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε.
Κι αν είχαν κάποιες υποψίες οι ευρωπαίοι για το που το πάνε Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος, τώρα πλέον δεν έχουν καμία αμφιβολία βλέποντας το ανερχόμενο τρίο ζιγκολό Τσίπρα, Καμμένου και Μιχαλολιάκου. «Οι πρώτοι, τουλάχιστον, είχαν και μιά συστολή. Μας τα πέρνανε μεν», σου λέει, «αλλά λέγανε κι ένα ευχαριστώ. Τούτοι δω θα μας πάρουν και τα λεφτά, θα μας πηδήξουν κι από πάνω. Για πιάσε τοίχο».
Οι λύσεις λοιπόν που έχει μπροστά της η μαντάμ – που λέει κι Τσίπρας – Μέρκελ είναι τρείς:
α) συνεχίζει να ρίχνει χρήμα στο βαρέλι δίχως πάτο που λέγεται ελληνική οικονομία.
β) μας ρίχνει μιά κλωστιά και κάνει το σταυρό της να μην αποσταθεροποιηθεί η ευρωζώνη.
γ) πατάει στο λαιμό την Ελλάδα με χαρακτηριστική σκληρότητα αξιωματικού των SS και της διαμηνύει: ή βάζεις τάξη στο κωλοχανείο σου ή παίρνεις τον πούλο.
Εχω την αίσθηση ότι δεν έχει αποφασίσει τη δεύτερη λύση, αλλά είμαι σίγουρος ότι – για λόγους αυτοσυντήρησης, τουλάχιστον, καθώς την ψηφίζουν κυρίως ...γερμανοί) – δεν πρόκειται να προκρίνει και την πρώτη. Η τρίτη λύση είναι η καλύτερη και η λιγότερο επικίνδυνη για όλους, αλλά έχει και τις λιγότερες πιθανότητες να πετύχει.
Η χαλαρότητα της προηγούμενης προεκλογικής περιόδου θα είναι σύντομα παρελθόν. Τέρμα πλέον τα πολιτικώς ορθά «δεν παρεμβαίνουμε» ή «οι εκλογές είναι εσωτερική υπόθεση των ελλήνων». Τον επόμενο μήνα ο εκβιασμός που θα δεχθεί η ελληνική κοινωνία θα είναι πρωτοφανής.
Στις προηγούμενες εκλογές ο κυρίαρχος ελληνικός λαός προσήλθε υπερηφάνως στις κάλπες και έδωσε ένα βροντερό μήνυμα. Είπε: «Ναι» στο Ευρώ – «Οχι» στο Μνημόνιο. Τώρα θα πρέπει να επανεξετάσει τη θέση του με ελαφρώς τροποποιημένα δεδομένα: Ευρώ = Μνημόνιο. Εδώ σε θέλω κάβουρα.
Γράφει ο Τakis
http://www.parapolitiki.com/2012/05/blog-post_3332.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου